BOLUM 12- 1,2,3,………..,99 ????
Zaman bir şekilde sevdiklerimizle geçmeye başlamıştı ama bu durum ana şeytan ve bende alışkanlık yapmıştı. Birçok güzel insanla güzel vakitler geçirmek ve dış dünyaya açılmak bize şeytanlıklarımızı unutturmuştu. Dış dünyayı birlikte keşfettiğimiz andan beri artik insanları yıpratma ve korkutup kendimizden uzaklaştırma eylemlerimizi unutmuştuk. Küçük şeytanımız artik Four-Up çukurunun bir üyesi olduğu için daha öncede söylemiş olduğum gibi yanımıza sıklıkla gelemiyordu. Çevremizde ki diğer insanlarında uzun süre önce bizden uzaklaşma kararı almaları nedeniyle Club 17 de sıkılmaya başlamıştık. Her turlu teklife açıktık ve sonunda beklenen teklif yine küçük şeytanımızdan çıkmıştı. Hepimizin bir arada bulunacağı bir is bulmuştu. Bir bayan giyim firmasının deposunda gece boyunca sayım yapacaktık. Elimize geçecek olan para küçücük bir miktarda olsa o günün bizler için kocaman bir anı olacağını düşünmüştük. Zaten ana şeytan ve ben hiç uyumazdık. Sparta da dahil hepimizin tek sorunu her gün saat 8 de uykuya dalan küçük şeytanin gece boyunca sürecek olan bu zorlu yolculuğu başarıp başaramayacağıydı. O gün Emalettin ablada bu zorlu savaşın içinde bulunmak istemişti. Hepimiz birbirimizin destekçisi olacaktık. Tıpkı bir yarasa ini gibi olan depoda sabahlayacak , tuhaf insanlarla iletişim kuracak , onların gösterdikleri işkenceye göğüs gerecek ve zevkten yoksun üstleri fır fır ve kurdele ile dolu bir yığın kıyafetin kaç adet olduğunu sayacaktık. Gece hepimiz bir araya gelmiştik, derin bir nefes alıp savaşa başladık. Karşı taraf acımasızdı , grubumuza ki herkesi ayırmışlardı. Hepimizi tek başımıza savunmasız bırakmışlardı ve acı çekişimizi zevkle izliyorlardı. Görevimizi bitirdiğimiz anda bir başka görevle üzerimize geliyorlardı. Dayanışmadan kuvvet doğduğunu hepimiz bildiğimiz için zaman zaman gardiyanlarımız bir takim ihtiyaç molaları alıp başımızdan ayrıldıkça bir araya geliyor ve her şeyin son bulacağını birbirimize anlatıyorduk. Saatler geçtikçe usanıyorduk. Küçük şeytanimizin ne durumda olduğunu hiç birimiz bilemiyorduk. Gecenin en sessiz olduğu bu saatte, bu zorlu görev esnasında yere yığılmış olabilirdi. Tahminimizin aksine kendisini isine vermişti. Saat ilerliyordu. Emalettin abla o gece bütün sinsiliğini sergilemişti. Gardiyanından kaçmıştı. Gizli odayı bulmuş ve gardiyanların arasına karışmıştı böylece hiç bir gardiyan ondan şüphelenmiyordu. Aramızda geziniyordu. Bu isten artik tamamen sıkılmıştı. Ortamda ki bizde dahil bütün esirlerin gözleri kıpkırmızı olmuştu. Sadece bir kişinin gözü cin gibi bakıyordu: EMALETTIN ABLA . Etrafımızda gezinip sırıtıyordu ama bu bize bir destekti. 1,2,3 diye başlayıp 99 a geldiğimiz anda Emalettin abla yanımızda belirip 99 sayısını bize unutturuyordu. Böylece tekrar basa donup saymaya başlamadan önce Emalettin ablayla kısa sureli sohbet etme şansımız oluyordu. Zaman ilerlemeye devam ediyordu ve bütün zorluklara rağmen bulunduğumuz yarasa ininden dış dünyayı göremesek de kuşların cıvıltılarını duyabilmiştik ve sabahın ilk ışıklarının ortaya çıktığını, işkencenin son bulmasına dakikalar kaldığını kuşlar sayesinde anlayabilmiştik. Gardiyanlara o saatlere kadar kimlerle karşı karşıya olduklarını göstermemiştik bu nedenle bizi uysal ve savunmasız zannedip daha iri yarı ve güçlü gözüken bir kaç bay ve bayan esiri serbest bırakıp bizi biraz daha çalıştırmayı mantıklı buldular. Sabrımız tükeniyordu. Hepimiz savaş konumuna geçmiştik. Zaman artik isyan zamanıydı. Sparta ve Ana şeytan ani bir hareketle öne atıldılar. Sparta’nın kolları ve vücudu devamlı kabaran kas ve damarlarla dolmuştu , gözlerinde şimşekler, elinde ise bir kılıç belirmişti ; Ana şeytan duvar boyutuna yükselmiş baştan aşağıya kırmızı rengini almış , kocaman siyah kanatlarını ve kırmızı boynuzlarını ortaya çıkarmıştı. Gardiyanlar bütün silahlarını kullanmışlardı fakat en sonunda çareyi pes etmekte bulmuşlardı. Büyük bir uğraştan sonra Sparta ve Ana şeytanı eski hallerine dönüştürebilmiştik. Gardiyanlar her ne kadar acımasızda olsalar onlar sadece islerini yapan emir kullarıydı ve ölmelerini istememiştik. O gün eve mutlu bir şekilde döndük ve ilk isimiz rüya dünyasına gitmek oldu. Hiçbir zaman o gece yaşadıklarımızdan pişman olmadık ve o gün bizim için daha öncede düşündüğümüz gibi hep eğlenceli ve güzel bir anı olarak kaldı…
BÖLÜM 10- AYŞİL VE BİZ
Küçük şeytanımızın Four- Up çukuruna taşınmasının üstünden neredeyse bir ay geçmişti. O bir ay içinde görüşmelerimiz azalmıştı. Çekiç ve Emalettin ablayla gayet iyi zaman geçiriyordu ve bu yeni hayati onu planlarımızın aksine bizden uzaklaştırıyordu. Ana şeytan ve ben içimizdeki manyak duyguları internet dünyasına taşımıştık. Çevremizdeki bir çok kişi bizden uzak durma kararı aldığından beri gerçek ilişkiler kuramıyorduk . kapımızı çalan tek kişi çöplerimizi toplayıp bize büyük yardımlarda bulunan İmdat beydi. İmdat bey daha sonra kötü kalpli birisi olan sinsi yöneticinin etkisinde kalıp bize ihanet edecekti. Bunu o zamanlar bilmiyorduk bu nedenle onu seviyorduk. Günler geçiyordu ve artik reis kraliçenin gelmesinin şart olduğu dönemlerde küçük şeytanımız bizi özel bir davete çağırmıştı. Davet boyut olarak kocaman ama fındık gözlü Ayşil’den geliyordu. Gece onunla birlikte kalmamızı istemişti. Ayşil insanoğlunun hatta biz şeytanların bile en iyi dostu olarak bilinirdi. Ayşil tam olarak sevgiye muhtaç sevimli bir tür olan köpek soyundan geliyordu. Kararımızı vermiştik zaten yapacak daha iyi bir isimizde yoktu. O gün Sushi de club 17 ye gelmeyeceğini bize söylemişti. İlklerimizden birini yaşayacaktık. İlk defa Hades çukurunda geride kimseyi bırakmadan oradan ayrılacaktık. Hazırlanmıştık ve heyecanlıydık. Kapıyı kapattık ve ilk defa arkamızdan Hades çukurunu kilitledik. Belki 5 , belki de 10 defa geri donduk ve kontrollerimizi tamamladık. Heyecanımızı çaktırmamaya çalışıyorduk ama bunu başaramıyorduk, insan içine çıkmıştık artik. Toplu taşıma aracına bile binmiştik bu uzun yolculuğumuzda. Kimliğimizi kimseye belli etmemek istesekte çok dikkat çekmiştik. Araçtaki herkes bize bakıyordu.gerçek kimliklerimizi bilmeden herkes nerede inmemiz gerektiğini soyluyordu. Yardımseverlerdi. Şaşırmıştık. Bizden korkmuyorlardı. Yol boyunca bu değişik heyecanı üstümüzden atamadık ve sonunda herkesin bir koro eşliğinde inmemiz gerektiğini söylemesiyle birlikte kendimize geldik. Küçük şeytan bizi Ayşil’in evine götürdü. Aysil bizi bütün misafirperverliği ve sevimliliğiyle karşıladı. Yalnızlıktan bunalmıştı . Ayşil’in yuvasında bizim club 17 de bulamadığımız bir hazineyi keşfettik. Ve o hazineyi sömürebildiğimiz kadar sömürme kararı aldık. Hazine hızlıydı hem de çok hızlıydı. Ayşil de ayni oranda bizi sömürmüştü. Kendi annesi ve ablasına yapamadığı taktikleri bizim üzerimizde uyguluyordu. Onun bir krakeri vardı. Altın kraker. Aysil onun kokusunu bile hissetse gözleri dönmeye başlıyordu. Büyüleniyordu. Tıpkı bir çark gibi donen gözlerini durduramıyorduk. En sonunda tehdit havlamalarıyla altın krakerlerine kavuşuyordu. Onu sakinleştirdikten sonra o gece tanımadığımız o ortamda geçirdiğimiz keyifli zamanları daha da güzelleştirmek için film gecesi yapma kararı aldık. Geçmişe dönmek istedik , çocukluk korkularımızı yenmek istedik. Zavallı bir çocuğun oyuncak bebeği tarafından uygulanan vahşete tanık olduğu bir filmdi. Sadece bizim değil belki de herkesin çocukluk korkusu olan bu film simdi sadece bir komedi filmi olmuştu. Filmi izlerken Ayşil’den gizli gizli atıştırdığımız şeyleri Ayşil farketmisti. Gözlerini film yerine bize dikmişti. Bizim yüzümüzden filme odaklanamamıştı. En sonunda yemeye çalıştığımız her şeyi zaten gözleri kapanmaya başlayan Aysil uyuyana kadar üstümüzde örtülü olan battaniyenin altına saklama gereği duyduk. Aysil’in gözleri kapandı ve rüya dünyasına yolculuğuna başladı. Onun gözlerinin kapanmasından bir sure sonra bizde Aysil gibi rüya dünyasına yolculuğa çıktık.
Aysil sabahın erken saatlerinde uyanmıştı . Kahvaltı masasına misafirleriyle birlikte oturmak istiyordu ve bu nedenle sabaha onun öpücükleriyle başladık. Onun kendine özel çok lezzetli bir kahvaltısı vardı. Bizimkisi sadece klasik bir kahvaltı masasıydı fakat buna rağmen kendi hakkini yedikten sonra bizim kahvaltımıza küçük şeytanin , kanadı kirik bir melek olduğu zamanlarda sahip olduğu bakışları andıran bir şekilde bakmaya başladı. Aramızda tartışma başladı. Önümüzdekileri onunla paylaşmalı miydik yoksa o bakışlar yokmuş gibi hayatımıza devam mi etmeliydik?? Bakışlar o kadar etkiliydi ki en sonunda ana şeytan ve küçük şeytan dayanamayıp pes ettiler. Ayşil amacına ulaşmıştı. O gün Aysil’e bize yaşattığı güzel zamanlar için çok teşekkür ettik ve onun bir kaç ay sonra bu hayattan ayrılacağını bilmeden evden ayrıldık. (AŞİL’İN ANISINA)……..:(((
BÖLÜM 9- FOUR-UP ÇUKURU TAŞINMA Artık büyük gün gelmişti. Küçük şeytan koruyucusu GodFather’ ın ocağından ayrılıyordu ve Four- Up çukuruna taşınıyordu. Bunun gelişimi için gerekli bir süreç olduğunu biz söylemeden anlamıştı. İşte bu şeytan bizim küçük şeytanımızdı. GodFather’ı seviyordu ve ondan ayrılmak zor da olsa bunu başarmıştı. O gün ana şeytan ve ben kafamızı oyalayacak yardım çağrısına koşmuştuk. Bütün günümüzü GodFather, Çekiç, Emalettin Abla ve tabi ki küçük şeytanla geçirecektik. Ana şeytan sadece sevdiği insanlara gösterdiği yüzünü GodFather ve küçük şeytana göstermişti. Four-up’ a taşınacak bütün eşyaları sırtına yükledi. GodFather’ın üzerinden büyük yükler kalkmıştı. Uzun bir süre sessizce bu durum devam etti. GodFather onu cennetten inme yardımcı bir melek olarak düşünmüş olmalıydı ama gerçekler öyle değildi. O gün GodFather tek tek Çekiç , Emalettin abla ve benimle hoş sohbetlerini sürdürürken bir şekilde ana şeytanla göz temasından kaçınıyordu. Nedenini anlamamıştık. Ana şeytan onun için cennetten gönderilmiş bir melekti ve bu yeterli bir ayrıntıydı. Adını bilmesine gerek yoktu. Mimikleri onu sevdiğini göstermişti. O günü tek tük iki cümle ile bitirmişlerdi. O günden sonra bir daha birbirlerini görmediler. Küçük şeytanımızın günleri yeni bir başlangıç umudunun getirdiği mutlulukla sürüp gidiyordu. Asıl şeytan olan benim içimde kıvılcımlar yükseliyordu. Evet kıskanıyordum. Çekiç’i küçük şeytanımdan , küçük şeytanımı da Çekiç’ten kıskanıyordum. İkisi ayrı dünyaların insanlarıydılar ve tek bir birey olarak bana aittiler. Bu durumun üstesinden gelmeyi soğukkanliligimla basardım. Artik yandaşım Jennifer’la bulusma noktamız Four-Up çukuruydu. Yeni yıla girerken kaybettiğim hafızam hala yerine gelemiyordu. Bunun sonucu olarak orada ve oranın dışında Çekiç, Jennifer , Emalettin abla ve tabii ki Küçük şeytanımla geçirdiğim vakitlerin çoğunu hatırlayamıyorum. Ana şeytan adeta bir doktor edasıyla bende dikkat dağınıklığı vakası olduğu teşhisini koymuştu. Bu durum uzun süreliydi. Tedavisi o zamanlar için imkansızdı. Küçük şeytanımın Four-Up’ a taşındığı dönemlere denk gelmesi üzücüydü çünkü mutluluğunu paylaşabileceği bir eğitmeni yoktu. Bu durum bir sureliğine küçük şeytanimin bana olan güvenini sarstı. Anlayamıyordu. Anlayamamasının nedeni benim profesyonel bir şeytan olmamdı. Konuşmuyordum ve sahteydim. Beni böyle Kabul etmesi gerektiğini anlamıştı. Geçmişten gelen dostu Ayfonla samimiyetimiz de o dönemlere dayanır. Ana şeytanın en büyük düşmanı Cıbıldakla ilk kez bir arada bulunması da o dönemlere dayanır. ………………………………………………..Four-up benim ikinci yasam alanımdı. O yılın kendi evimde kaldığım yarim donemi dışındaki yarim dönemimi orada geçirmişimdir. Sınavlara çalışma projelerimizi gerçekleştirdiğimiz kara gecelerin sabaha ulaştığı günlerin sığınağı olmuştur. Çekiç’in yandaşı Sessiz Çılgın’ın öğrencim olmaya karar verdiği yerdir. Şiddet içerikli bir spor olan futbol’un bende holiganlık duygusu uyandırdığı yerdir.(Bu o öyle bir holiganlıktı ki Club 17 ve Four-Up’ ın dostluğunu yok ediyordu). Yaşanmışlıkların saklandığı duvarları olan bir yerdi ve küçük şeytanımın yarım dönemini geçirecek olduğu yerdi..
BÖLÜM 8- REİS KRALİÇEYE BiR SÜRELİĞİNE VEDA Reis kraliçe büyük bir azmin sonucu olarak Japonya'ya gitmişti. Evdeki büyük dengemiz bir süreliğine yoktu. O donem küçük şeytanda dâhil herkesin bizden korktuğu ve mümkün olduğunca uzak kalmaya çalıştığı bir dönemdi. Bizimle ayni evi paylasan Sushi bunun en büyük kanıtıydı. Her gün sabahın kor saatlerinde evden ayrılıyor aksamın geç saatlerinde eve gelir gelmez uyuyordu. Benim için tatil zamanıydı. Bütün günüm ana şeytanla geçiyordu. Bu zamanlar küçük şeytan ve Cekicin anlaşıp ayni eve çıkma kararı aldığı günlere denk geliyordu.Four-Up ayni zamanda Emalettin Ablanin da yasadigi bir yerdi. Emalettin abla hos sohbet ve cilgin bir insandi. O zamanlarda onu cok fazla tanimiyorduk fakat daha sonra onun yumurta kabugunun icinde kalan seffaf sivi gibi bir insan oldugunu cozmemiz zor olmadi. Onun boyle bir insan olmasi onun komikligini ve sevimliligini arttiriyordu. Kendisinin su anda dediklerine gore basta ben olmak uzere kucuk seytan ve ana seytanla tanismadan once hayat dolu bir insandi. kucuk seytanin kararı uygulamaya dökmesine bir kaç gün kalmıştı. Bizden taşınmasında ona yardim etmemizi istemişti. Severek Kabul ettik ne de olsa o bizim küçük şeytanımızdı ayni zamanda bizi bir gün bile olsa oyalayabilecek bir uğraştı. O zamana kadar oyalanmak cin şiir okuyup ezberliyor, kitap okuma saatleri yapıyor, bazen küçük şeytan ve Sparta ile birlikte dışarı çıkıyorduk. Hiç biri iki şeytanın bir araya geldiğinde oluşabilecek tehlikeyi engelleyemiyordu. Günlerden bir gün , club 17 nin klasik yemeklerinden olan makarna ana şeytan tarafından yapılmıştı. Ben bu durumdan memnuniyetsizdim. Bunu dile getirme kararı almıştım. Ana şeytanin kahverengi gözlerinin alev kırmızısına bürünmesiyle birlikte tencere kendisini yerde buldu. Club 17 nin içerisinde bulunduğu eski ve dayanıklı apartman büyük titremelerle sallandı. Şiddetli titremeler, şeytan kükremelerine karışıyordu. Kimse olup bitenin farkında değildi. İnsanlar korkuyordu! Ana şeytan büyük bir hışımla bana vurdu ve kendimi duvarla bir buldum yada bunun tam tersi oldu hatırlayamıyorum. O gün hemen eğitimini tamamlamış olan küçük şeytanı aradım. Sinirim telefonun çekim kuvvetinden fazlaydı. Telefon çekmiyor ve ben küçük şeytanımla iletişim kuramıyordum. Küçük şeytan bu duruma anlam veremiyordu. Ertesi gün taşınacağı evini görmeye gidecektik. Benim dışımda ana şeytanında onayını alması gerekiyordu ve ana şeytan orayı daha önce görmemişti. O gün ana şeytan ve asil şeytan olan benim bir arada bulunmamız gerekiyordu. Olayın gerçekleştiği gece hades çukurunda ölüm sessizliği kol geziyordu. Ertesi gün Sparta'nin esliğinde ben ve ana şeytan ölüm sessizliğimizi bozmadan, küçük şeytanımızın artık hayatini sürdüreceği Four-Up çukuruna gittik. Küçük şeytan , Çekiç ve Emalettin Ablayla birlikte bir kac saat gecirdik. Hiç kimse bizim aramızda olan ölüm sessizliğine anlam veremiyordu. Yoksa dünyanın sonu mu geliyordu ? o gün hades çukuruna ayrı yönlerden ulaştık ana şeytanla. Dehşet ve şiddet kapımızı çalıyordu. O günün sonunda evimize Jennifer geldi. Jennifer dehşete tanık olan ilk kişiydi. Evet, ana şeytan ikinci aşamasını yasadığımız şeytan kükremeleri ve bunun çıkardığı sesler esliğinde cinnet geçirdi. Bu sorunun nedeni belki de reis kraliçeye karşı içimizde olan özlem duygusuydu. Saatler geçiyor ama titremeler son bulmuyordu. Dehşet sonunda kapıyı çalmıştı. Ana şeytan eline ekmek bıçağını aldığı gibi boğazımıza yapıştı. Jennifer canini zor kurtarmıştı.Ölümüm çok çok sevdiğim eğitmenim ana şeytan tarafından gerçekleşecekti. Korkmuyordum çünkü gözlerimdeki alev topları ne ile karşı karşıya olduğumu görmemi engelliyordu. tam o sırada Kendo , Sakinleştirici , sushi ve iki Japon dostumuz içeri girdiler. Sakinleştirici ana şeytanı yanaklarından tutmuştu ve sakin olmasını söylemeye çalışıyordu fakat bir saniye sonra kendisini havada uçarken buldu. Kendoyu artik hiç kimse tutamazdı. Kendo kendisini Japon kardeşlerine adamış bir Türktü. Hayatta değişemeyeceği tek şey onların varlıklarıydı. Ani bir hareketle ana şeytanın kolunu tutu. Amacı o kolu koparmaktı. Son anda bunu engellemek benim görevim oldu. Sonuçta bütün bunlar iki şeytanın bir araya geldiğinde çevreyi yıkma planlarından birisiydi. Hepsi yalandı. Bunu öğrenen her varlık kesin bir kararla bizden uzak durdular. Bir kez daha Korkmuşlardı ve yine bir kez daha insanları hakli çıkarmıştık. Küçük şeytanımızın gözleri sadece bir kaç dakikalığına yerinden çıkmasına rağmen kendisini çabuk toparlamıştı. Ona büyük bir gururla bir kez daha tekrar ve tekrar baktık. Bir kaç dakika bizim için sorun olmayacaktı…
BOLUM 7 – DONUSUM SONRASI VE SUSHIHavalar gün geçtikçe soğuyordu , dil, tarih ve coğrafya cehennemi dışında dışarıda hiç bir yere çıkılamıyordu. Bu durum ana şeytan ve benim daha çok vakit geçirmeme neden oluyordu. Tehlikenin başlangıcıydı. İki şeytanin uzun sure bir arada kalması doğal dengenin bozulmasına yol açabilirdi. Sonunda korkulan oldu. Denge bozuldu. Beyaz bir kış günü kendimizi insanlara beyaz alev topları fırlatırken bulduk. Acımasızdık . Reis kraliçe dil tarih ve coğrafya cehennemindeydi. Denge kuramıyorduk. Bir anda aşağıdan gelen bir ses bizi kendimize getirdi. Kafasına alev topu yemiş olan kurban çıkarabildiği son sesle bize bağırıyordu. Tam bu sırada hayatimizi kurtaran kişi yine reis kraliçe oldu. Bize uyarısını yapmıştı. Bir daha dış dünyaya karşı şiddet içerikli davranışlarda bulunamayacaktık. Bu iç savaşın başlangıcı olmuştu. Birbirimiz için değerli varlıklara el koymaya , kapılarımıza tehdit mesajları bırakmaya ve mutfağı yağmalamaya başlamıştık. Tam bu dönemlerde küçük şeytanlığa adim atmış eski meleğimiz büyük bir heyecanla yine Hades çukuruna yani club 17 ye geldi. Sessiz iç savaşın farkındaydı. İç savaşı kışkırtmak hoşuna gitmeye başlamıştı. Sinsice adımlarını atıyor , bazen bana bazen de ana şeytana ihanet ediyordu. İlk baslarda bunu anlayamamıştık ama daha sonralarda bunun farkına varmaya başlayacaktık. Bu bizim için bir gurur kaynağı ve iç savaşın sonu olacaktı.……………………………………….Küçük şeytan istediğimiz yolda ilerlerken bize daha önce aklımıza hiç gelmemiş bir fikir sundu. Televizyonlara çıkacaktı ve kendimizi adadığımız bu görevi tüm dünyaya yayacaktı. Bu fikri bize sunduğunda Jennifer , Çekiç ve gönüllü olarak club 17 ye yerleşmiş olan Sushi de yanımızdaydı. Çok iyi niyetli ve tatlı olan Sushi’nin gerçekleri bilmeden club 17 ye taşınması inanılmazdı. Daha önce kimse club 17ye taşınmak istememişti. Küçük şeytan tam da ondan beklediğimiz bir tutumdaydı. Sushi’nin gelmesi onu sinirlendirmişti. Artik ona vermiş olduğumuz, boyutu ancak kendisi kadar olan oda Sushi’ye aitti. Onun olan bir şey elinden alınmıştı. Bizim Sushi’yi çok sevdiğimiz gibi oda onu çok seviyordu aslında ama içinin bir köşesinde elinden alınan şeyi geri alma isteği de vardı. Televizyon fikrini ortamdaki herkes onaylamıştı, en son olarak reis kraliçenin asıl oyunu aldıktan sonra hep birlikte eve sahte bir tiyatro sahnesi kurduk. Yönetmenimiz ana şeytandı. Seslendirmede Çekiç vardı. Jennifer yardımcı oyuncu , Sushi ise kameramandı. O gün küçük şeytan televizyon karşısına çıkacak cesareti bulmuştu. Bundan bir kaç gün sonra onu bir dizide kameraya şeytani bakışlar atarken bulduk ve daha sonraları bir başka dizide dünyaya isyan ederken…
BOLUM 6- YIL 2012Bir yılı tamamlamıştık. Bir gün sonra 2012 ye giriş günümüz olacaktı ve bu yeni yılı dışarıda kendi çapımızda bir partiyle başlatmak istiyorduk. Mutsuz olmam için hiç bir nedenim yoktu ama hiç kimsenin inemediği iç dünyamda fırtınalar kopuyordu. Herkes için yeni bir yıla adim atma günü olan 31 Aralık benim için bambaşka bir özelliğe sahipti. Yakin zamanlarda bu hayattan elini ayağını çekmiş olan şövalyemin hayatıma giriş günüydü o gün. Bunu aklımdan çıkaramıyordum. Bu belki de onu yeni kaybetmiş olmamın üzüntüsüydü. Yeni bir yıla birçok özel insanla birlikte girecektim. Bunlardan birisi kesinlikle eğitiminin yarısından çoğunu tamamlamış olduğumuz küçük melekti. Yeni yıla giriş anından sonra bir daha asla bir melek olamayacaktı. Saatler gece 12yi gösterdiğinde evrimi gerçekleşecek ve bir şeytana dönüşecekti. Bir yıl boyunca beklediğimiz bu büyük anı içimdeki kara bulutlar yüzünden kaçırmış olmam hala bu hayatta ki büyük pişmanlıklarımdan biri olmuştur. Benim en büyük destekçilerim Çekiç ve Jennifer da o gün yanımda olan özel insanlardı. 4 yıl içinde Ankara’da ve Dil, Tarih, Coğrafya cehenneminde geçirmiş olduğum birçok güzel zamanın nedeni onlardı. Ana şeytan, reis kraliçe ve küçük melekle geçirdiğim zamanın dışında ki tüm zamanımı Çekiç ve Jennifer’la geçiriyordum. Benim için onlar cehennemin içindeki pırlantalardı. Jennifer ve Çekiç dışında yanımızda olan ve çok sevdiğim bir kişide Küçük G idi. Küçük G ‘yi o zaman olduğundan daha küçük olduğu zamanlarda tanımıştım. Tanışmamız o gece ortamda bulunanların hepsinden daha eskilere dayanıyordu. İki yıl boyunca labirent 202 olarak adlandırılan odayı paylaşmıştık. Bizim dışımızda çok az kişi odaya girebiliyordu. Odaya giren çıkış yolunu bulamıyordu. Odanın duvar ve tavan kısımlarında bile eşyalar asılı duruyordu. Oda içindeki küçük çöp kovası kendi kendine çöp üretiyor ve bu çöpleri odanın ortasına kadar fırlatıyordu. 202 labirentinde uçan muz kabukları vardı aynı zamanda boş bir yatağın üstünde üreyen kıyafet kütleleri kocaman bir tepe oluşturmuştu. Bizimle birlikte ayni odayı paylasan bir başka kişi ise Du adındaki tasarımcıydı. Odada hayatta kalabilen üç kişi olmayı başarmıştık. Bu hayatta kalma çabamız hiç bir zaman işkenceye dönüşmemişti. Koskoca iki yılın sonunda Küçük Ge ‘yi daha sonra tekrar bir araya gelme sözüyle terk etmiştik. Du şehri terk etmiş ben ise Hades çukuruna (club 17) taşınmıştım. Ge ile sonraki bir araya gelişimiz iki yılı bulacaktı. O zaman küçük Ge kendi evrimini geçirmiş ve adini Issız kadın olarak değiştirmiş olacaktı ama şimdilik bunun için çok erkendi.O gece artik varlığına alıştığım ve o gün için milyonlarca özür borçlu olduğum Sparta da bizimleydi. Aynı zamanda küçük meleğin ana şeytan ve benim için tehlike olabilecek yakin arkadaşları Cıbıldak, Ayfon , Poke ve Sarı Tutkuda o gece bizimle olacaklardı. Benim görevim onları incelemek ve bütün gözlemlerimi eve vardığımda rapor olarak ana şeytana iletmekti. Olmadı , yapamadım. Birçok güzel insanin bir arada olduğu o gece hafızamı kaybetmiştim. İçimde ki kara bulutlar düşünme, hareket etme , konuşma ve yürüme yeteneğimi elimden almıştı. Bu yeteneklerden yoksun olduğum için üzüntümü sadece ağlayarak ve özür dileyerek belirtebiliyordum. Çekiç ve destekçisi olan öğrencim Sessiz Çılgın o gün beni kendime getirebilme çabaları içerisindeydiler. Olmadı. Günün sonunu nasıl getirebildiğimi hatırlayamıyorum ne de olsa o gün hafızamı kaybetmiştim. Daha sonra aldığım bilgilere göre eve gelmemi sağlayan kişi Sparta olmuş. Sabaha güzel bir giriş yaptığımızda Sparta’nın bana kızgın olduğunu anlamıştım . Benim tek üzüntüm ise küçük meleğin gece geçirdiği evrimi görememekti. Bütün üzüntülü bakışlarıyla uyandığımda onun şeytana dönüşmüş haliyle karşı karşıyaydım…
BOLUM 12- 1,2,3,………..,99 ????
